«فرهاد حسن‌زاده» در نشست نقش آموزش، هنر و ادبیات در کاهش خشونت علیه کودکان: تاکنون در تالیف کتاب با محوریت خشونت علیه کودکان موفق نبوده‌ایم


تاریخ انتشار: ۱۳۹۷/۴/۶ - ۱۵:۹:۰
آخرین تاریخ بروزرسانی: ۱۳۹۷/۴/۶ - ۱۵:۱۳:۱۱
«فرهاد حسن‌زاده» در نشست نقش آموزش، هنر و ادبیات در کاهش خشونت علیه کودکان: تاکنون در تالیف کتاب با محوریت خشونت علیه کودکان موفق نبوده‌ایم
حسن‌زاده: بچه‌ها مدام در حال درس آموزی و یادگیری هستند و البته ادبیات در مقایسه با خانه، مدرسه و رسانه، آنان را به دنیایی با تاثیری عمیق تر می برد

به گزارش روابط عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، در نشست نقش آموزش، هنر و ادبیات در کاهش خشونت علیه کودکان که با همکاری پویش «بدسرپرست تنهاتر است» برگزار شد، «فرهاد حسن‌زاده»؛ نویسنده ادبیات کودک و نوجوان با حاضران سخن گفت. او ضمن اشاره به این نکته که تاکنون 50 کتاب درباره خشونت علیه کودکان نوشته است، گفت: شکل گیری خشونت علیه انسان ها، ریشه های بسیاری است که ناشی از جهل و بی خردی است و در این میان، ادبیات، باید بتواند راه را نشان دهد، زیرا نویسنده نقش درمانگر را دارد. البته اگر ممیزان نگویند که سیاه نمایی است، اما ادبیات حتی می تواند پیشگیری هم کند.

او ادامه داد: خواندن، مخاطب را با شخصیت درگیر می کند و سبب می شود تا در تجربه او شریک شود. بچه‌ها مدام در حال درس آموزی و یادگیری هستند و البته ادبیات در مقایسه با خانه، مدرسه و رسانه، آنان را به دنیایی با تاثیری عمیق تر می برد. نکته بعد آنکه، درونی شدن رفتار قهرمانان داستان تبدیل به الگو می‌شود، مثل دیگرپذیری و احترام به حقوق دیگران و رفتارهایی که او را از خودخواهی و کینه دور می کند. بحث دیگر، لطافت روح و روان کودکان با شعر است. زیرا در بندبندِ اشعار، از خشونت دور شده و به عشق نزدیک می شود. نکات دیگر که ادبیات برای کودکان به ارمغان می آورد، آشنایی با نمادها و سمبل ها، توجه به محیط زیست، تفکر و فلسفه، طنز، خند و نیشگون و نوشتن برای نشان دادن است؛ امروز کودکان بیش از بزرگترها به محیط زیست و گیاهان و حیوانات توجه دارند، طنز تاثیری متفاوت بر بچه ها دارد و البته نوشتن شعر و داستان، نه تنها خودِ شاعر یا نویسنده، که کودکان را خلاق می کند.

او در پایان گفت: در تالیف کتاب کودکان با محوریت خشونت علیه آنان تاکنون نتوانسته ایم موفق باشیم و پیش مردم خجالت زده ایم. در ترجمه آثار بیشتری نشر یافته است، زیرا مدام متهم به سیاه نمایی می شویم و آثار تالیفی چندان مجال حضور نمی یابند تا خشونت علیه کودکان به راحتی مطرح شود.