«صد کتاب ماندگار قرن» به ایستگاه ۳۸ رسید؛ نقد و خوانش «مولوی‌نامه» همایی
سی‌وهشتمین نشست «صد کتاب ماندگار قرن» با محوریت نقد و بررسی کتاب «مولوی‌نامه» اثر جلال‌الدین همایی، در مرکز همایش‌های بین‌المللی کتابخانه ملی برگزار می‌شود.
به گزارش روابط‌عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، مجموعه نشست‌های «صد کتاب ماندگار قرن» به نقد و بررسی آثار شاخصِ تالیفی و معاصرِ زبان فارسی می‌پردازد و در نشست سی‌وهشتم، عبدالله نصری، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی و ایرج شهبازی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران سخنرانی می کنند. دبیری نشست نیز برعهده ایرج رضایی، مدرس و پژوهشگر است.
این رویداد یکشنبه ۶ مهرماه از ساعت ۱۰ تا ۱۲ در مرکز همایش‌های بین‌المللی کتابخانه ملی برگزار می‌شود و سخنرانان درباره این اثر شاخص مولوی‌پژوهی و تاریخ تصوف دیدگاه‌های حود را ارایه می کنند.
گفتنی است تمرکز این مجموعه بر معرفی و واکاوی آثاری است که به‌لحاظ تالیفی بودن و معاصر بودن، سهمی مؤثر در بالندگی ادبیات و اندیشه فارسی در یک قرن اخیر داشته‌اند.
درباره جلال‌الدین همایی
جلال‌الدین همایی (۱۳ دی ۱۲۷۸، اصفهان – ۲۸ تیر ۱۳۵۹، تهران) ادیب، نسخه‌پژوه و استاد برجسته ادبیات فارسی بود. او آموزش‌های مقدماتی فارسی و عربی را در خانواده و سپس به شیوه سنتی در حوزه‌های اصفهان گذراند و در منطق، فلسفه، فقه، اصول، هیئت و نجوم نزد استادانی نامدار چون سیدمحمدباقر درچه‌ای و رحیم ارباب تلمذ کرد.
همایی از سال ۱۳۰۷ به وزارت فرهنگ پیوست و تدریس را در دبستان‌ها و دبیرستان‌های تهران آغاز کرد؛ سپس در دارالفنون و بعدها در دانشکده ادبیات و حقوق دانشگاه تهران به آموزش و پژوهش پرداخت. از آثار برجسته‌اش می‌توان به «مولوی‌نامه» (مرجع معتبر در مولوی‌پژوهی و تاریخ تصوف)، «فنون بلاغت و صناعات ادبی»، «تاریخ ادبیات ایران»، «خیّامی‌نامه»، «مختاری‌نامه»، «غزالی‌نامه» و تصحیح‌هایی چون «التفهیم» ابوریحان بیرونی و «مثنوی وَلَدنامه» اشاره کرد.
دقت در منابع، آشنایی با نسخه‌های خطی و رویکرد تحلیلی، آثار او را به منابعی ماندگار برای پژوهشگران بدل کرده است.
درباره «مولوی‌نامه» و اهمیت آن
«مولوی‌نامه» جلال‌الدین همایی از مهم‌ترین دستاوردهای مولوی‌پژوهی و تاریخ تصوف است؛ اثری جامع که با پرهیز از روایت‌های ستایشگرانه و بر پایه منابع معتبر فارسی و عربی، زندگی، اندیشه و آثار مولانا را در بستر تاریخی و اجتماعی قرن هفتم تحلیل می‌کند.
همایی با رویکردی انتقادی و تطبیقی، آموزه‌های مولوی را در پیوند با مبانی فلسفی، عرفانی و کلامی زمانه‌اش می‌سنجد و با تکیه بر دقت منبع‌شناسانه و آشنایی با نسخه‌های خطی، چهره‌ای مستند و منسجم از مولانا ارائه می‌دهد. پیوند «نثر سنجیده و استوار» با «روش تحقیق مدرن» در این کتاب، آن را به مرجعی ماندگار برای پژوهشگران ادبیات فارسی، عرفان و فرهنگ اسلامی بدل کرده است.
