10 خرداد 1290ش، تصويب قانون طبابت

مقدمه

پزشكی نوين، در ايران، ريشه در دوره قاجار و دوران سلطنت ناصرالدين شاه دارد. تا تشكيل دارالفنون، با وجود آنكه قبلاً كسانی برای تحصيل طب جديد به اروپا اعزام شده و مراجعت كرده بودند، در وضع طب و تحصيل آن تغييری به وجود نيامده بود. قانون بوعلی و شرح اسباب نفيسی، كتب معتبر كلاسيك در پزشكی به شمار می‌رفت. برای تحصيل طب، مكتب خاصی وجود نداشت و شاگردان پس از طی مقدمات اوليه، يادگيری صرف و نحو، تحصيل حكمت الهی (فلسفه) و فراگرفتن حكمت طبيعی (طب و غيره) در مطب پزشكان معروف قديمی بی مانع و رادع می توانستند پس از كسب اطلاعات مختصر در طب، خود را پزشك ناميده و به درمان بيماران مشغول شوند. 
در اين زمان در ايران بيمارستانی ساخته نشده بود و بيماران به طور سرپاپی و يا در منزل درمان می‌شدند. در روستاها و ميان ايلات و عشاير، طب سنتی رواج داشت و مانند هميشه پيرزنان كارآمد، پزشك، دامپزشك و ماما بودند و برخی جراحی‌ها توسط دلاكان انجام می‌گرفت. 
ناصرالدين شاه برای ايجاد تحول در وضعيت طبابت و تحصيل طب، به دكتر كلوكه حكيم‌باشی مخصوص خود، دستور داد تا عده‌ای را نزد خود بپذيرد و به آنان طب جديد را تعليم دهد. همچنين گرفتن امتحان از اطبا و دادن جواز طبابت در ولايات به مرحله عمل درآمد و برای اولين بار در تاريخ ايران، مقرر شد تصديق طبابت صادر شود تا بدين سان، هركس اسم طبيب روی خود نگذارد.
بر اساس دستور اميركبير، دكتر كازولانی حكيم‌باشی نظام، موظف به نظارت بر كار طبيبان و دادن تصديق طبابت به آنها شد تا به طور رسمی، به كار طبابت مشغول شوند. بعد از مرگ وی دكتر پولاك جانشين او شد. در شماره 541 روزنامه دولت عليه، براساس دستور اعتضادالسلطنه، ضمن اشاره به ضرورت اخذ تصديق پزشكی برای ادامه كار اطبا، نام طبيبانی كه گواهينامه طبابت داشتند نيز، در روزنامه مزبور به طور رسمی اعلام شد.
در اين دوره، طب جديد اروپايی در ايران راه يافت و اطبای فرنگی و ايرانيانی كه تحصيلات پزشكی خود را در اروپا  به اتمام رسانده بودند؛ در ترويج آن ‌كوشيدند. 
نخستين مجمع پزشكی اطبا، به فرمان ناصرالدين شاه تشكيل شد. اين كميسيون هفته‌ای يك بار تشكيل می‌شد و در آن پزشكان به مشاوره در امور صحی و طبی می‌پرداختند. شاگردان دارالفنون نيز از حاضران در اين كميسيون بودند و علاوه بر استفاده از مباحث كميسيون، گاه مورد سؤال اطبا قرار می‌گرفتند.
پس از انقلاب مشروطيت و با شكل گيری مجلس شورای ملی، قانون طبابت، مشتمل بر 13 ماده به تصويب رسيد و به موجب آن، دفتری برای ثبت آمارهای مربوط و رسيدگی به امور طبيبان تأسيس شد و تمام كسانی كه دارای ده سال سابقه طبابت و درمان بودند، ‌توانستند بدون گذراندن امتحان يا دوره‌ای، اجازه رسمی طبابت بگيرند.
 از آن زمان به بعد طبابت در ايران،  فقط با ارائه مدرك پزشكی معتبر از داخل و يا خارج از كشور ميسر بود.