رییس اندیشگاه سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران مطرح کرد:

میراث زنده‌یاد فیرحی را در آثار و نظریات او می‌توان جستجو کرد


تاریخ انتشار: ۱۳۹۹/۱۰/۲ - ۱۱:۷:۰
آخرین تاریخ بروزرسانی: ۱۴۰۲/۲/۱۰ - ۱۲:۵۶:۰
میراث زنده‌یاد فیرحی را در آثار و نظریات او می‌توان جستجو کرد
غلامرضا ظريفيان رییس اندیشگاه سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران معتقد است آنچه امروز به نام میراث فیرحی می‌شناسیم به سیر تلاش‌های او در 25 سال گذشته بر می‌گردد و این میراث را می‌توان در آرا، آثار و نظریات او جستجو کرد.

به گزارش روابط عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، مراسم گرامی‌داشت داود فیرحی به صورت مجازی در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران برگزار شد و غلامرضا ظريفيان رییس اندیشگاه سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، درباره این استاد و پژوهشگر علوم سیاسی و اندیشه سیاسی در اسلام گفت: زنده‌یاد فیرحی رنج متعالی داشت و دغدغه‌های او صرفاً مربوط به حوزه فکری و نظری نمی‌شد و از رنج محرومیت جامعه در ابعاد مختلف رنج متعالی می‌برد.

رییس اندیشگاه سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران افزود: از زمان فقدان و رحلت این عالم بزرگ، اندیشمندان و صاحب‌نظران به اشکال مختلف نوشتاری و گفتاری به طرح زوایایی از نظریات، اندیشه‌ها، دغدغه‌ها، دردمندی‌ها و ویژگی‌های سلوک معنوی و اخلاقی این استاد مبادرت کردند.

وی افزود: استاد بزرگوار مرحوم فیرحی به زعم بسیاری از صاحبنظران حوزی و دانشگاهی و به اعتبار میراث گران‌سنگ علمی که از خود به جای گذاشت و به لطف خداوند، تلاش و مجاهدت نفس، از منش استعلایی و نگاه از بالا به پایین و روحیه تبختر علمی کاملا مبرا بود و این مهم فضیلت بزرگی برای او محسوب می‌شد که این استاد را متفاوت و متمایز می‌کرد. در مراودات مختلف این تواضع و فروتنی و نیز نداشتن غرور آنقدر وضوح داشت که گاهی مخاطب فراموش می‌کرد با اندیشمندی عالم و بسیار آگاه و وزین روبرو شده است و این منش غیر استعلایی از یک عمق وجودی و هستی‌شناسانه بر می‌خواست.

ظريفيان گفت: زنده‌یاد دکتر فیرحی یک اندیشمند موحد و متخلق انضمامی بود از این رو آنچه را که قبول داشت و وجدان می‌پذیرفت و آنچه را که قبول نمی‌کرد و وجدانش برنمی‌تابید، در سیره عملی او بروز و ظهور جدی داشت، بنابراین او همانگونه که با خودکامگی و استبداد، از هرگونه آن، در نظر مخالف بود، در عمل هم چه در عرصه زیست فردی و اجتماعی و چه زیست علمی به شدت اجتناب می‌کرد، همچنان که از اسارت در نظریه‌ها و فرضیه‌های خود ساخته و کم‌پایه و جزمیت‌های رایج روشن‌فکرانه نیز احتراز داشت و اساس را بر کشف حقیقت و جستجوی پیوسته آن و گفت‌وگوی سازنده قرار داده بود.