27خرداد، روز جهاني مقابله با بيابان‌زائي

مقدمه

بیابان‌زائی عبارت است از کاهش استعداد اراضی در اثر یک یا ترکیبی از فرآیندها از قبیل: فرسایش‌ بادی، فرسایش آبی، تخریب پوشش گیاهی، تخریب منابع آب، ماندابی شدن، شور شدن، قلیائی شدن خاک و … که توسط عوامل محیطی یا انسانی شدت می‌یابد. در حال حاضر بیابان‌زائی به عنوان یک معضل، گریبان‌گیر بسیاری از کشورهای جهان می‌باشد. این مشکل نه تنها در نواحی خشک و نیمه‌خشک بلکه در بخش‌هائی از مناطق نیمه مرطوب نیز دیده می‌شود. بیابان‌زائی مشتمل بر فرآیندهائي است که هم زائیده عوامل طبیعی بوده و هم به عملکرد نادرست انسان برمی‌گردد. در این میان عوامل انسانی در پدیدار شدن پدیدة بیابان‌زایی نقش اساسی و کلیدی داشته و موجب تسریع و افزایش سرعت بیابان‌زائی می‌شوند.
دو سوم وسعت كشور ايران را مناطق گرم و خشك بياباني تشكيل مي‌دهد. کنترل پدیدة بیابان‌زائی در ايران با توجه به گستردگی مناطق تحت‌تاثیر، زيادي و پیچیدگی عوامل محیطی و انسانی بیابان‌زا نيازمند برنامه‌ای هدف‌مند، اساسي و درازمدت مي‌باشد. در اين زمينه، ايران به عنوان كشوري پيشرو مطرح است و تاكنون اقدام‌هاي مؤثري در اين زمينه انجام داده و تجارب ارزشمندي دارد. کاشت درختان و گیاهان مقاوم و متناسب با مناطق خشک همچون گیاهان شوره‌زی، پخش سیلاب و پخش آب، تعادل دام و مراتع برای حفاظت از پوشش گیاهی موجود، بهره‌گیری از روش‌های کارآ در انباشتن آب باران، احیاء شوره زارها و سوخت‌های جایگزین از جمله فعاليت‌هاي صورت گرفته است.
گروه ارتباطات آرشيوي به مناسبت 27م خرداد، روز جهاني مقابله با بيابان‌زائي، نمايشگاهي مجازي شامل 6 فهرست و با معرفي 24 برگ سند را در وبگاه سازمان به پژوهشگران و علاقمندان تقديم مي‌كند.
 

رونوشت گزارش وزارت كشاورزي دربارة سوزاندن بوته‌ها در اطراف كوير مركزي ايران

  • شماره : ۱۱۳۴۳۲-۲۹۳
  • تاریخ : [۱۳۳۶ش.]