اين قانون - كه مشتمل بر شش ماده و چهار تبصره است - در تاريخ اول خرداد 1307 به تصويب مجلس شورای ملی رسيده و در آن، به مسائلی چون: تكليف دولت در تأمين اعتبار لازم برای اعزام دانشجويان، به‌تفكيك از سال 1307 تا 1312، با تعيين مبلغ اعتبار؛ برشمردن شرايط دانشجويان شامل: تابعیت ایران و ایرانی بودن، دادن امتحان مطابق برنامه‌ی مسابقه و تقبل تحصيل در رشته‌ای كه دولت تعيين مي‌كند و خدمت به دولت ايران پس از اتمام تحصيلات؛ تكليف دولت در استخدام دانش‌آموختگان پس از مراجعت به كشور و پرداخت حقوق رتبه‌ی آن‌ها در صورت نبود كار؛ تكليف دولت در اعزام سرپرست‌هائی همراه دانشجويان اعزامی و پرداخت حقوق آنان و همچنين به مأموريت وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه در تهيه‌ی نظامنامه‌ی مربوط و اجرای آن، اشاره شده است.