برگزاری نشست بایدها و نبایدهای نهضت عاشورا در اندیشگاه گیلان
عصر روز یکشنبه نشستی پیرامون بررسی بایدها و نبایدها نهضت عاشورا و چگونگی کیفیت مجالس عزاداری امام حسین (ع) با سخنرانی حجه الاسلام حسینی از اساتید حوزه و دانشگاه در اندیشگاه سازمان اسناد و کتابخانه ملی گیلان برگزار گردید .
حجه الاسلام حسینی درباره شکل گیری عزاداری های ماه محرم گفت: در تاریخ هر ملتی و قومی حوادثی اتفاق افتاده که برای آن مردم، برای آن فرهنگ، برای آن ملت و قوم مهم و الهام بخش است؛ حال چه حوادث مثبت و خوب و چه حوادث منفی و بد. گرامیداشت این موارد خصوصاً حوادثی که می تواند در نسل ها و جوامع آینده اثر بگذارد؛ چه اثر بیدار کننده مثلاً برای پرهیز از خطرات احتمالی و چه اثرات تشویق کننده و وادارنده و تحرک آفرین برای حرکت رو به جلو. مردم این خاطرات را گرامی می دارند. چرا که در سطح زنده ساختن جامعه و رو به پیشرفت بردن جامعهشان مفید و مؤثر است. این امر در همه جای دنیا وجود دارد. در خاطرات هر ملتی روزهایی هست که جشن می گیرند، عزا می گیرند و به طور کلی گرامی می دارند. در فرهنگ دینی ما نیز عاشورا جایگاه خاصی دارد.
وی درباره اهمیت خاص واقعه عاشورا و نقش نهضت حسینی گفت: عاشورا روز مهمی است و در واقع نهضت عاشورا بسیار اثرگذار و استقلال بخش و حیات آفرین برای همه جوامع می تواند باشد، خصوصاً برای امت اسلامی و به خصوص برای جامعه شیعی ما. شخصیت امام حسین علیه السلام در فرهنگ دینی ما نمود دو چهره است، به عبارتی می توان دو کد در این مورد تعریف کرد: اول، امام حسین (ع) آگاهی بخش است و مثل یک نورافکن راه را برای امت ها روشن می کند. همانطورکه پیغمبر(ص) فرمودند: امام حسین(ع) چراغ هدایت است؛ یعنی راه را برای مردم روشن می کنند. نقش دوم نقش نجات بخشی و رهایی بخشی است. ملت ها با درس های ایشان به ساحل نجات می رسند. ملت هایی که در طول تاریخ مشکل داشتند یا مشکل ناآگاهی داشتند یا مشکل ناتوانی. به عنوان مثال فردی را تصور کنید که در دریا گرفتار طوفان شده است، برای این فرد دو مشکل اساسی متصور است. اول اینکه نمی داند ساحل نجات کجاست. این فردی که نمی داند از کدام سمت باید برود، نیازمند چراغ است. باید کسی باشد که نوری بیندازد و چراغی نشان دهد تا وی بتواند مسیر صحیح را پیدا کند. حالا ممکن است که همین فرد راه را بداند اما پای رفتن نداشته باشد، بازوی شنا کردن نداشته باشد. برای این مورد هم باید کشتی فرستاد چون با اینکه راه را بلد است اما توان رفتن ندارد. چه زیباست سخن پیامبر درباره سیدالشهدا که "إن الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه"، حسین هم چراغ هدایت است و هم کشتی نجات.
حجه الاسلام حسینی در ادامه درباره آسیب های موجود در عزاداری ها گفت: بنابراین اگر چنین شخصیتی ارزانی یک قوم و ملت یا بشریتی شده است حیف است که از وجود ایشان بهره گرفته نشود. ما نباید کوتاهی کنیم. چرا ملت ها باید اسیر باشند؟ چرا باید گرفتار تاریکی و ظلمت و جهل باشند؟ در زیارت اربعین می گوییم امام حسین(ع) خونش را داد تا مردم را از جهالت نجات دهد؛ و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهالة و حیرة الضلالة ... .اینکه بگوییم امام حسین شهید شد تا ما را شفاعت کند؛ همانطور که مسیحیان در مورد حضرت عیسی اعتقاد دارند درست نیست، ظلم به ایشان است. اباعبدالله شهید شد تا خونش الهام بخش باشد. جریان ساز باشد. برای اینکه راه را نشان دهد، نه اینکه امام شهید شد تا ما سینه بزنیم! این ها هدف امام حسین نیست، این ها فلسفه نهضت حسینی نیست. امام حسین(ع) چراغ هدایت است. کشتی نجات است؛ آنجا که ما نیاز به چراغ داریم باید دست به دامان امام شویم و در سایه سار نور وجود ایشان حرکت کنیم و آنجا که نیاز به کشتی داریم و پای رفتن نداریم باید به کشتی امام درآییم و این نمی شود مگر اینکه در سایه وجود ایشان حرکت کنیم و در کشتی ایشان باشیم. و بالأخره اینکه با امام جانانه پیوند داشته باشیم نه شعاری و نه افراطی و نه صرفاً دینی. معضلاتی که متأسفانه زیاد شاهدیم.