اسناد دفاع مقدس (1) «بهداری در دفاع مقدس»

مقدمه

بهداری در دفاع مقدس برای امدادرسانی به مجروحان رزمنده به‌وجود آمد. در این زمینه از افراد آموزش‌دیده و امكانات نسبتاً مناسب استفاده شد. تجهیزاتی كه در بهداری رزمی گاهی از امكانات بیمارستانی شهرها هم بالاتر بود.

   هر یگان رزمی، لشكر یا تیپ، واحدی به نام «بهداری» داشت. آن واحد، موظف بود كه امداد و بهداشت كل یگان را پوشش دهد و همه جا همراه یگان بود؛ حتا وقتی كه نیروها در پادگان و داخل شهر مستقر می‌شدند، حضور داشت و درمانگاه می‌زد. در مناطق عملیاتی هم وظیفة تأسیس اورژانس و پست امداد را به‌عهده داشت. بسیجیان داوطلب، پرستاران، تكنسین‌های پزشكی و كادر درمانی مستقر در شهرها، همه در بهداری‌ها سازمان‌دهی می‌شدند. مراكز خدمت‌رسانی بهداری چند بخش داشت؛ نخست بهداری‌های پشت خطوط دفاعی كه همان بیمارستان‌های مادر بودند؛ بیمارستان‌های شهرهای نزدیك مناطق جنگی و بیمارستان‌های شهرهای دیگر كشور. پس از آن، بیمارستان‌های صحرایی بودند، سپس اورژانس‌های مادر یا اورژانس‌های خط، و در نزدیك‌ترین فاصله به خط، پست‌های امداد قرار داشتند. گفتنی است كه، در زمان عملیات، امدادگران یا پزشك‌یاران همراه نیروهای عملیات‌ بودند و بالای سر مجروحان می‌رفتند و اقدام‌های اولیه را انجام می‌دادند، سپس مجروح به پست امداد منتقل می‌كردند.